Huiswerk

Het is 21 september, stralend weer, en ik ben onderweg naar Den Bosch voor de kennismakingsbijeenkomst voor de studiereis naar Educause 2010.

De avond daarvoor had ik, nèt zoals het een moderne leerling betaamt, op het laatste moment mijn huiswerk in het van de zomer ontvangen expeditie-boekje gemaakt. Van uitstel komt afstel, en in wezen verschillen we vermoedelijk niets van onze doelgroep.

Het boekje was eerst vrijwel leeg, maar is nu braaf gevuld met de nodige vragen, die ik mij zelf dien te stellen, en met wat informatie omtrent de reis zelf.

Eén van de belangrijkste onderdelen uit het boekje is echter een uitgeprint kaartje uit Google Maps, namelijk de route van het hotel naar de Best Buy Store, zo'n 2,5 km. verderop. Hoe dat nu weer? Wel, ik mag mij gezegend noemen met het bezit van drie aardige dochters in de bloei des levens, en bovendien ook nog een lieve vrouw. Die dochters waren ernstig jaloers dat ik naar het land van filmsterren en andere belangrijke lieden zou afreizen, en als troost dat zij niet meekonden, ben ik dus voorzien van een aardige boodschappen lijst, waarop allerlei in mijn ogen volstrekt nutteloze zaken vermeld staan.
Zo moet ik dus 2 paar Uggs ( van die vreselijke diepzeeduikschoenen ) meenemen, model zus en zo, kleur die en die, een basketbalshirt in een speciale uitvoering van de LA Lakers, een sneeuwbol van de Hollywood-letters en als vader nog geld heeft mag er ook nog een iPhone 4 aangeschaft worden, liefst drie stuks.

Hoor eens, vader gaat op studiereis hoor. Een essentieel onderdeel van die studiereis zal het voordelig aanschaffen van een iPad zijn, waardoor de heer des huizes zich nog meer van zijn kritisch toekijkende gezin kan afzonderen met een nieuw speeltje, en het is dat ik toevallig daarvoor ook in de Best Buy wil zijn, want anders waren die Uggs er sowieso nooit gekomen. Belachelijk zoveel als die dingen moeten kosten trouwens, wanneer je dat vergelijkt met een 32 Gb iPad met 3G. Wat heb je aan zulke schoenen. Ze geven geen licht, ze zeggen geen 'bliep'en je kunt er geen vlieg mee doodslaan.

Heb ik eenmaal die iPad, dan zal ik mij verzaligd door het congres kunnen begeven, genietend van alle boeiends en inspirerends wat daar verteld wordt, en mijn belevenissen ontspannen typend vanaf dit nieuwe wonder de wereld insturen.

Terug naar die trein. We komen aan in Den Bosch, en je merkt gelijk dat je in wat Bourgondischer sferen bent beland; de temperaturen zijn er naar. Ik zeul langs opgebroken wegen en duizelingwekkende stoeten scholieren en studenten richting Koning Willem I College - "hoe warm het was en hoe ver", om Hildebrandt te citeren. Daar is dan de mensa. Ellen roept al van verre, ontsnappen is er niet meer bij. Tot mijn schrik ontwaar ik pakken; dat betekent mogelijk dat ik mijn schier doorweekte jasje niet uit kan trekken. Ongetwijfeld belangrijke lieden, leden van CvB's en dergelijke. Ik was er al voor gewaarschuwd door mijn directeur. Losjes keuvelend over de bezuinigingen op onderwijs die de majesteit zojuist over ons heeft uitgestort. "Aangenaam", "Leuk je te zien!"... "Een medereiziger".

De bijeenkomst is leuk, de groep heeft er zin in, en de leden van Colleges van Besturen blijken toch ook maar weer gewone mensen die mogelijk ook een extra grote koffer mee moeten zeulen om Uggs voor hun gezin te verstouwen, en die vermoedelijk hun huiswerk ook tot het laatste moment hebben uitgesteld. Een enkeling heeft zelfs van twitter gehoord, waaraan ik mijn reis naar Anaheim uiteindelijk te danken heb. Aan twitteren kom ik dus niet toe, aan prettig kennismaken des te meer. De zin om te gaan wordt groter en groter. Dergelijke reizen vormen toch de krenten in de onderwijspap, en geven je dagelijkse bezigheden een flinke boost.

Terug in de trein kan er dan toch weer getwitterd worden: "De pre-conferentie #CvIUSA10 was leuk"!", en even later: "In de stoel achter mij doet een vrouw onaangename dingen met haar maaginhoud". Ja, en zo ben je weer helemaal terug op aarde na de zonnige boulevards van Hollywood en San Diego.