De eerste werkdag

Zo, vandaag eindelijk weer het gevoel dat ik weet waarom ik hier ben. We bezochten het Cuyamaca College in San Diego. Hier de link. Om te beginnen een korte kennismaking met de Amerikaanse beleefdheid. We waren na een korte vertraging aangekomen bij het college en stonden op een parkeerterrein. Daar werden we opgewacht door een dame die ons met de auto begeleidde naar een parkeerplaats speciaal voor ons gereserveerd. We stonden al buiten en dachten dat we het juiste gebouw voor ons hadden. Dat was niet het geval, allemaal terug in de busjes en achter haar aan. Na een ritje van ongeveer 5 minuten over het parkeerterrein kwamen we bij speciaal voor ons gereserveerde parkeerplaatsen. Vandaar uit liepen we naar het gebouw waar we werden ontvangen. Tijdens de korte wandeling zagen we op een steenworp afstand de gebouwen waar we 5 minuten daarvoor voor hadden gestaan....
We werden hartelijk welkom geheten door ongeveer evenveel personen als onze groep.  Het was duidelijk dat kosten nog moeite waren gespaard en het was indrukwekkend. Wat meteen opviel was dat hier iedereen op onze komst was voorbereid en er uitzag om door een ringetje te halen. De directeur was er, maar ook medewerkers van het district en van andere scholen uit hetzelfde county. Wat een welkom!

Na de eerste plichtplegingen en introductie kregen we informatie over wat heet de calpass, info hier te vinden. Een systeem dat data bevat over alle opleidingen, tot op cursus niveau. Hierdoor is het mogelijk voor medewerkers om hun lesprogramma te verbeteren op grond van gegeven data. Veel fijnmaziger dan wij het doen. Bij ons is ook info beschikbaar over opleidingen, maar veel grover. op zijn hoogst op niveau van opleidingen, gekoppeld aan crebo's. Dit systeem gaat veel verder en maakt bijsturen een stuk makkelijker.

Tijdens de lunch zat ik aan tafel met een vrouw die vergelijkbaar werk doet. Ook hier blijkt dat niet de implementatie van Blackboard de uitdaging is, maar veel meer het goede gebruik hiervan in de lessen. Ook in San Diego was geen kant en klare oplossing beschikbaar, evenmin als cijfers over de benodigde ondersteuning. Erg herkenbaar met onze uitdagingen!

Na de lunch (zeer on-Amerikaans gezond, met bruin brood, fruit, salade, koffie en thee) Kregen we info van Patricia James van het mt. San Jacinto community college. Samen met collega's gaf zij een boeiende presentatie over het gebruik van pod en vod casting en youtube in de lessen. Gekoppeld aan blackboard een krachtig instrument om de lessen te verbeteren. Tevens werden deze lessen opgenomen en zo was het voor studenten mogelijk die later nog een keer te bekijken, net zo vaak als nodig. Studenten gebruiken de klassikale bijeenkomsten om zich te concentreren op de uitleg van de docent. Aantekeningen maken etc. is niet nodig. De les is immers on-line nog een keer te bekijken, inclusief de schema's en de uitleg op het bord! Inhoudelijk misschien niet zo revolutionair, maar hier worden de middelen die beschikbaar zijn (ook bij ons!) structureel ingezet. Waarom doen wij dat niet? Een link naar de organisatie die dit mogelijk maakt met het college ccconfer. Wat erg bijzonder is, is dat in de USA on-line lessen en behaalde diploma's volledig meetellen. Geen gedoe over 850 uur in een klas, nee gewoon het eindresultaat, het diploma als graadmeter. Of dat nu behaald is in face to face lessen of via een on-line cursus, maakt voor het diploma niets uit. Wat lijkt me dat een openbaring in vergelijking met onze strakke regels.
Een leerzame dag met Amerikaanse collega's die begonnen met de mededeling dat het allemaal flink tegenzat (budget leerlingaantallen etc), maar die verder van start ging met enthousiaste verhalen en gemotiveerde mensen.
Tot slot aan het eind het uitwisselen van de vlaggetjes, in dit geval een heus pluche beest, een Cuyamaca Coyote. De mijne met een flinke dosis lef. Hij zit hier op de rand van de zevende verdieping van het balkon van het hotel! Ergens op de achtergrond Disney.